Een goeie twee jaar geleden werden we hier bijzonder aangenaam verrast door “The Third Script”, de debuutplaat van dit Noors/IJslandse duo dat de contrabas en de piano als hoofdinstrument op het palmares heeft staan, maar ons daar liet kennismaken met wat ze middels elektronica en de daarbij horende toetsen kunnen teweegbrengen. De bekroning van de plaat in de lokale MIA’s, die “Spelemannsprisen” heten, kwam eigenlijk helemaal niet uit de lucht vallen, al was de concurrentie niet gering. Jo Berger Myhre kennen we hier vooral als sidekick in projecten van Ingrid Olava, Susanna Wallumrød en vooral Nils Petter Molvær, terwijl Ólafsson weleens op onze radar verscheen in de omgeving van Jónsi en wijlen Jóhan Jóhansson.

Hoewel de nieuwe plaat meer dan een jaar lang in de steigers stond, met heen- en weer sessies in studio’s in Oslo en Reykjavik en veel productiewerk achteraf, met overdubs en dergelijke, lijkt het erop dat het onverwachte overlijden van Jóhansson een cruciale plaats inneemt in de uiteindelijke toon en de klank van de plaat. “Grain of Sand”, dat de plaat opent en in een korte reprise ook afsluit, werd geschreven in de dagen vlak na dat overlijden en klinkt onomwonden als een requiem voor de grote componist: Ólafsson speelde twintig jaar geleden met hem in een band, werkte sindsdien regelmatig met hem samen en beschouwt hem als een mentor, een voorbeeld en een vriend. Lanzarote was de plaats waar beiden elkaar voor het laatst zagen en de keuze van de plaattitel is dus heel begrijpelijk. Het eiland is een min of meer mythische plek geworden voor velen, sinds Michel Houellebecq er in 2005 zijn “La possibilité d’une île” situeerde: een wat utopisch eiland, dat op het eerste gezicht vertrouwd en vriendelijk overkomt, maar bij nader inzien erg hard en veeleisend kan zijn. Overigens refereert ook “Atomised/All We’ve Got” aan een werk van de niet geheel onbesproken Franse schrijver… Die vaststellingen waren de achtergrond voor de afwerking van een aantal van de nummers, die veelal al geschreven/geïmproviseerd waren voor Jóhansson’s dood, maar pas naderhand werden uitgewerkt en productieklaar gemaakt.

Resultaat is een plaat vol contrasten, no eens sober en donker, dan weer krachtig en uitgelaten, maar als geheel wel van een bijzondere schoonheid en van een kracht, waar je als luisteraar niet onderuit komt. Een van de ontdekkingen van de jongste tijd, deze plaat, die met “Mimophant” een van de meest aangrijpende stukken muziek herbergt, die ik in tijden mocht beluisteren. Ik blijf mijn taak ernstig nemen en de kans dat diegenen die me kennen, mij de komende tijd over deze plaat zullen horen praten, is allerminst denkbeeldig….

(Dani Heyvaert)